LUDWIKOWICE KŁ.
Ludwikowice powstały jako wieś w dolinie Włodzicy, otoczonej z północy i północnego-wschodu Wzgórzami Wyrębińskimi (Dziewięciornik), a z południa i południowego-zachodu Wzgórzami Włodzickimi (Gruntowa, Gontowa, Tyńcowa).
Najdawniejsze dzieje Ludwikowic okryte są tajemnicą. Jej rąbka uchylił niemiecki rolnik, który w 1893 r., u ujścia Sowiego Potoku do Włodzicy znalazł na polu bardzo starą monetę z wizerunkiem cesarzowej Saloniny, zamordowanej w 268 r. Była ona żoną imperatora rzymskiego Galiena. W oparciu o to znalezisko domniemywa się, że wieś leżała na bursztynowym szlaku. W źródłach pisanych, Ludwikowice wspominane są w 1352 r. jako Ludwigsdorf – wieś Ludwika, najprawdopodobniej pierwszego właściciela. Inne teorie mówią o wcześniejszym zamieszkiwaniu tych terenów przez słowiańskie plemiona, gdyż jedna z dzielnic Ludwikowic nosiła nazwę Miłkowa, co wywodzi się od słowiańskiego imienia Miłek (Miłosław).
Niejako w cieniu tkactwa i górnictwa, Ludwikowice rozwijały się również w innych dziedzinach. Funkcjonowały tu młyny wodne, bielniki, browary. Właścicielami Ludwikowic stawali się różni nabywcy, a wieś podzielona była na wiele części, które również miały po kilku właścicieli. Największy majątek posiadał ród Magnisów z Bożkowa, spadkobierców Stillfriedów. W połowie XIX w. nastąpiły początki uprzemysłowienia i wtedy też nastąpił gwałtowny rozwój wsi. Świetnie funkcjonowała firma produkująca sztuczne tkaniny, zatrudniająca około 400 pracowników. Była tu firma przędzalnicza, zatrudniająca kilkuset chałupników, tkalnia lnu i bawełny z 40 tkaczami, farbiarnia, browar, w którym produkowano żytniówkę myśliwską, a także mały zakład produkujący galanterię metalową.
W 1880 r. Ludwikowice znalazły się na szlaku kolejowym. W roku 1884 rozpoczęto budowę szpitala, który został otwarty trzy lata później. W 1873 r. istniała również szkoła. Przed wojną w miejscowości działały trzy szkoły podstawowe, natomiast po wojnie zostały tylko dwie. Wielokrotnie łączone i reorganizowane. W 1909 r. oddano do użytku budynek poczty. Od 1904 r. wieś miała aptekę oraz sklep drogeryjny, wiele sklepów wielobranżowych, tekstylnych i spożywczych, a także 11 lokali gastronomicznych. Wieś obsługiwała również przybywających w Góry Sowie turystów. Dbali o to Członkowie Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego, którzy oznaczyli m.in. 11 tras pieszych po Wzgórzach Włodzickich i Górach Sowich. Działało tu wiele stowarzyszeń religijnych oraz towarzystwo gimnastyczne.
Po wojnie pierwszymi Polakami Ludwikowic byli więźniowie obozów oraz ludność napływowa z ziem centralnych i reemigranci z Francji i Belgii. Wśród pierwszych mieszkańców był Kazimierz Lęcznar, który uruchomił jeden z młynów oraz kierował spółdzielnią dziewiarską. Był też prezesem Caritasu. W Ludwikowicach działał dom starców, później przekształcony na dom opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, prowadzony przez zakonnice, który nadal funkcjonuje.
Centrum Rekreacyjno - Konferencyjne „Harenda”
To obiekt stworzony z myślą o ludziach ceniących kontakt z naturą, a jednocześnie pragnących przeżyć wspaniałą przygodę z dala od zgiełku i problemów dnia codziennego.
Harenda to kompleks noclegowo-rekreacyjno–szkoleniowy, zbudowany na obszarze 13 hektarów i położony w malowniczej dolinie nad Sowim Potokiem.
Bogate zaplecze rekreacyjne w postaci rozległego akwenu wodnego, odkrytego kąpieliska, łowiska pstrąga, mini zoo z okazami dzikich zwierząt oraz okazałego padoku konnego przygotowanego do prowadzenia zajęć hippicznych i organizacji imprez plenerowych.
Bezpośrednio nad wodą usytuowana jest Gospoda Harenda serwująca dania kuchni staropolskiej.
Centrum Kultury Gminy Nowa Ruda
Gminy Ośrodek Kultury (GOK) powstał w maju 1975 r. Pierwszym dyrektorem była Alicja Więckowska. Funkcjonowała tam kawiarnia, punkt wyświetlania filmów, sala widowiskowa, sala gier ruchowych i stolikowych. Działała gminna biblioteka publiczna z czytelnią i wypożyczalnią. Oferta wzbogacona o imprezy rekreacyjne, sportowe i turystyczne. Działał tam również teatr amatorski, a także podjęto inicjatywę zaktywizowania twórczości ludowej. W 1986 r. zorganizowano Gminny Festiwal Pieśni Rubasznej. W następnych latach pojawiły się przeglądy wystrojów świątecznych. Pod kierownictwem Kazimierza Kłysza, w latach 90-tych pojawiły się wystawy stołów wielkanocnych, koncerty kolęd, a także szeroka działalność sportowa.