WŁODOWICE

Włodowice to wieś położona w dolinie Włodzicy. Wieś otaczają szczyty Wzgórz Włodzickich:od wschodu Krępiec, od zachodu i północy Sokoli Stok, od południowego zachodu Gaik.

Najstarsza nazwa Waldicz, pochodząca od imienia założyciela osady pojawiła się w 1352 r. Włodowice założyli Słowianie, najprawdopodobniej już w XII w. Pierwsza wzmianka wiąże się z młynem, uruchamianym wodami miejscowej górskiej rzeczki. Przed 1456 r. Włodowicami rządzili Donynowie. Po nich w roku 1586 wieś przeszła w ręce Stillfriedów. Ostatni z noworudzkich Stillfriedów sprzedał Włodowice Górne Antoniemu von Magnis z Bożkowa. Natomiast Włodowice Dolne sprzedane zostały Adolfowi von Götzen, a następnie rodzinie Tschischwitzów. Zakłócenia w rozwoju włodowickich posiadłości przyniosła wojna trzydziestoletnia.

Włodowice rozwijały się w sposób dość stabilny i porównywalny z innymi miejscowościami, jednocześnie zachowując wyraźną odrębność. Głównym środkiem utrzymania włodowiczan było rolnictwo. Dopiero wiek XVIII spowodował przekwalifikowanie się włodowickiej ludności na rzemieślników, zagrodników, chałupników i tkaczy. Wykorzystywane były znajdujące się w okolicy bogactwa naturalne. Wydobywano wapno nawozowe oraz kamień. Pojawiły się również zakłady przetwarzające płody rolne, takie jak gorzelnia. Dokumenty historyczne wspominają o krochmalni, zakładach barwienia i wykańczania tkanin, przędzalni, cegielni i rzeźni. Rok świetności wsi to 1910.

Ważnym dla życia włodowiczan było pojawienie się Klasztoru Sióstr Marii Niepokalanej. Zakonnice prowadziły przedszkole, a także ośrodek opieki nad starszymi. Ich prace przerwała wojna, po której na krótko wróciły do wsi. W 1946 r. ich miejsce zajęły siostry dominikanki, które pełniły tę samą rolę jak poprzedniczki. Pierwszym polskim osadnikiem po wojnie był robotnik przymusowy Władysław Nowosiadły.

Przez wieś przebiega trasa rowerowa, z której równie często korzystają biegacze oraz miłośnicy jazdy na rolkach. Przy trasie znajdują się miejsca odpoczynku, tablice i znaki informacyjne oraz siłownie plenerowe i place zabaw.

Trasa rowerowa

W piątek, 15 czerwca wójt Adrianna Mierzejewska dokonała uroczystego otwarcia ścieżki rowerowej we Włodowicach.

Trasa prowadzi tzw. dolną drogą wzdłuż wsi Włodowice. Cała trasa wykracza poza Gminę Nowa Ruda. Oznakowana trasa łączy: Nową Rudę-Słupiec, Nową Rudę, Włodowice, Ścinawkę Górną (Zamek Sarny), Tłumaczów (granica państwa), Otovice i Broumov. Dokładna trasa znajduje się w zakładce "szlaki turystyczne".

Budowa trasy jest projektem dofinansowanym w 85% ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Programu Interreg V-A Republika Czeska– Polska. Wraz z czterema partnerami z Polski i Czech realizujemy go pod nazwą „Rowerowy region – Ziemia Noworudzko – Radkowsko – Broumovska”. Zadanie o wartości 289.000,00 Euro ma na celu utworzenie jednej wspólnej sieci tras rowerowych po obu stronach granicy, a tym samym podniesienie atrakcyjności regionu dla turystów oraz umożliwienie im atrakcyjnego i aktywnego pobytu, przez możliwie najdłuższy czas.

W 2017 roku w ramach projektu zrealizowano: roboty budowlane na odcinku o długości 3,071 km, przebudowano most, zamontowano oznakowanie drogowe, barierki ochronne oraz wykonano trzy miejsca odpoczynku dla rowerzystów - stół, ławki, stojaki na rowery, kosze na śmieci, wiata drewniana. W 2018 roku zamontowano tablicę turystyczną i drogowskazy. Jeszcze w tym roku zostanie wykonana mapa rowerowa i zaktualizowana aplikacja mobilna.

Podczas otwarcia każdy uczestnik rajdu otrzymał gadżety, jedzenie i napoje. Dodatkową atrakcją było malowanie twarzy i konkursy sprawnościowe dla najmłodszych z nagrodami, które przeprowadziło Centrum Kultury Gminy Nowa Ruda.

Dolny Dwór

Dwór nad Włodzicą został wzniesiony w 1594 r. przez Henryka Starszego. To budowla dwukondygnacyjna wzniesiona w stylu renesansowym. Na elewacji frontowej widnieją obramienia otworów okiennych wykonanych z czerwonego piaskowca oraz graffiti. Dwór zachował oryginalny układ pomieszczeń, tylko w niewielkim stopniu zniekształcony późniejszymi przebudowami. Na parterze znajduje się sień z kamiennymi schodami, trzy komory, kuchnia i jadalnia. Na piętrze znajdują się trzy komnaty i sień górna. Była to skromna wiejska rezydencja. Do 1643 r. rezydowała tam rodzina Stillfriedów.